De zusters

Vanaf het begin in 1938 tot eind 1997 bewoonden de Zusters Passionistinnen de Gemmakapel te Sittard. Na het vertrek van deze zusters uit Sittard hebben de Liefdezusters van het Kostbaar Bloed hun taken overgenomen. In Sittard staan deze zusters ook wel bekend als 'de zusters van de Plakstraat'

Rond oktober 1997 deden de zusters Passionistinnen een beroep op de Congregatie van de Liefdezusters van het kostbaar bloed. De Zusters Passionistinnen wilden graag, dat de Gemmakapel na hun vertrek open kon blijven voor de vereerders van de Heilige Gemma. Inmiddels was de “Katholieke Stichting Gemmakapel” in het leven geroepen door mensen die de Gemmakapel een warm hart toedragen. De zusters Passionistinnen, de stichting, en de “zusters van de Plakstraat” vonden elkaar. Dit heeft ertoe geleid dat nog steeds dagelijks twee zusters beschikbaar zijn voor persoonlijke gesprekken, het opgeven van misintenties en noveengebed. Verder proberen ze door een bezoekje, een kaartje of per telefoon mensen een hart onder de riem te steken, hen vertrouwen te geven in zichzelf en in onze God die iedereen nabij wil zijn, vooral in moeilijke tijden.

Hieronder vindt u informatie en achtergronden over de beide congregaties.

 

Passionistinnen

De kloosterorde van de zusters Passionistinnen werd in 1771 gesticht door Paulus Danei (ook wel Paulus van het Kruis genaamd). Paulus Franciscus Danei werd op 3 januari 1694 te Ovada in Noord-Italië geboren en stierf op 18 oktober 1775 te Rome. Paus Pius IX verklaarde hem in 1867 heilig.
Paulus stichtte in 1737 zijn eerste klooster op de Monte Argentario van waaruit hij zijn groot missiewerk in centraal Italië aanving. Zo ontstond de Congregatie van de Paters Passionisten. Pas in 1771 kon hij een andere droom die hij reeds dertig jaar koesterde verwezenlijken: de stichting van het eerste klooster voor de Passionistinnen te Corneto. Op 3 mei 1771 deden de eerste elf aspiranten hun intrede. In 1872 werd een tweede klooster gesticht te Mamers in Frankrijk. Tussen 1904 en 1977 werden 30 kloosters gesticht in verschillende landen van Europa, van Noord en Zuid Amerika en van het verre Oosten. Het vijftiende klooster dat gesticht werd was dat van Sittard.

logopassionisten

Elf zusters Passionistinnen namen op 29 december 1938 intrek in het klooster dat toegewijd werd aan de Heilige Gemma Galgani. De zusters zijn herkenbaar aan het zwarte habijt en het Passieteken. Het kruis als teken van trouw tot het uiterste, gevat in een hart als symbool van Liefde, met de woorden: Jezus Christus Passio. Zij dragen dit schild in dankbare herinnering aan het lijden van de Heer.

Het doel van deze Congregatie is: De dankbare en blijvende gedachtenis aan het leven, lijden en de Verrijzenis van de Heer. Het meeleven en meelijden met de medemens, bijzonder door een leven van Gebed en Beschouwing.

In de jaren ’90 begon de leeftijd van de zusters zwaar te wegen zowel op hun functioneren binnen het klooster als ook in de spreekkamer en in de kapel. In januari 1998 vertrokken de laatste vijf zusters naar Arnhem, alwaar zij in een verzorgingstehuis van een welverdiende rust genieten.

 

Liefdezusters van het kostbaar bloed

Het ontstaan van de congregatie staat in het teken van Gods goedheid en voorzienigheid . LogoLiefdezusters

Op 18 oktober 1842 deed de stichteres, Gertrud Sickermann, geboren in 1819 te Reinbach (Duitsland), haar intrede in de Congregatie van Liefde van de Heilige Carolus Borromeus te Maastricht – de “Zusters Onder de Bogen”- waar zij haar kloosternaam kreeg: Zuster Seraphine. Nadat zij gedurende tien jaar leidster was geweest van hun weeshuis in Maastricht, zond de Generale Overste, Moeder Elisabeth Gruyters, haar naar Sittard om daar hun eerste succursaalhuis buiten Maastricht te stichten. Op 6 oktober 1857 vestigde zij zich met zes medezusters op de Sint Agnetenberg in de Plakstraat te Sittard om daar armen, zieken en wezen te verzorgen. Reeds na enkele jaren bleek, dat de nieuwe vestiging zich financieel niet staande kon houden. Het Moederhuis in Maastricht wilde daarom deze stichting in Sittard weer opheffen. De bevolking van Sittard wilde de zusters echter niet laten gaan en nam, via Deken Roersch van Sittard contact op met de bisschop van Roermond, Mgr. Paredis. Deze reageerde met de woorden: Het is mijn wens, dat de zusters in Sittard blijven en voortgaan “In nomine Domini”. Met een bezwaard gemoed verklaarde onze stichteres, Moeder Seraphine, zich toen bereid, haar moeilijke taak in Sittard voort te zetten.
Op 18 juni 1862 werd de nieuwe stichting door het bisdom Roermond in een brief aan Moeder Seraphine goedgekeurd. Er was een nieuwe Congregatie gevormd onder jurisdictie van Mgr. Paradis.
Na de dood van Moeder Seraphine in 1876, werd het Moederhuis verplaatst naar Koningsbosch.
In 1980 werden de Constituties door Paus Leo XIII goedgekeurd en kreeg de Congregatie de titel “Pauselijk”. Gelijkertijd veranderde de naam van de Congregatie in: “Zusters van de Christelijke Liefde, Dochters van het Kostbaar Bloed van onze Heer Jezus Christus.”
In 1947 werden de Constituties herzien en werd de naam ingekort tot: “Congregatie van de Liefdezusters van het Kostbaar Bloed.”

Het kenmerk van onze spiritualiteit is de verering van het Kostbaar Bloed. Dit brengt ons er toe, het mysterie van de Verlossing centraal te stellen in ons leven, want “de liefde van Christus laat ons geen rust, sinds wij hebben ingezien, dat één is gestorven voor allen.” Dit mysterie richt onze aandacht op de persoon van Christus, die door een liefdevolle gehoorzaamheid aan de Vader, door het storten van zijn Kostbaar Bloed de wereld heeft verlost. De Eucharistieviering zal het middelpunt van ons leven vormen, omdat wij er Christus ontmoeten in woord en sacrament. We krijgen er deel aan Christus’ liefde tot het uiterste en worden gesterkt om in Zijn gezindheid trouw te zijn tot het uiterste toe, de nood van mensen te lenigen en heil te brengen aan ieder die wij ontmoeten. Het is dus voor ons als volgelingen van Christus een bijzondere opgave om steeds opnieuw te zoeken hoe wij de aan ons toevertrouwde zending in de kerk en in de maatschappij kunnen waarmaken. Ons gehele leven, bidden, werken, samenleven proberen wij te beleven in vereniging met Christus. Onze dienstbaarheid moet verwerkelijkt worden in de verkondiging van de blijde boodschap van de liefde van Christus, dé Verlosser. De kracht hiervoor halen we uit de dagelijkse Eucharistieviering, bron en stuwkracht van ons leven. In tijden van oorlogen, geweld, machtsvertoon, onrechtvaardigheid, onderdrukking, etc. hebben wij een bijzondere taak. Ons luisteren naar mensen die in nood en angst leven, van mensen die het niet meer zien zitten, is meewerken aan de Heilsgebeuren. Het genezingsproces dat Christus begon, mogen wij voortzetten als vreugdevolle, dankbare mensen van gebed.

In Johannes 19: 28-37 lezen we, hoe Christus alles gegeven heeft. Hij luisterde naar de wil van de Vader, gaf zich voor de mensen en stierf voor ons allen aan het kruis. In ons leven zal het kruis ook niet ontbreken. Wij geloven echter, dat wij dóór het kruis het leven van Christus krijgen. Wij mogen de hoop uitdragen, dat onze God een barmhártige God is, een liefdevolle god die ons nooit in de steek zal laten: Hij gaf ons zijn Zoon!
De levenshouding die onze spiritualiteit vraagt, kreeg op ideale wijze gestalte in Maria, de Moeder van de Verlosser. Zij stond onder het kruis als eerste medewerkster aan de verlossing, als bron en vrucht van het Kostbaar Bloed. Zij brengt ons naar Christus.
Op 24 maart 1955 kreeg de toenmalige Generaal Overste, Zuster Theonita Schmeits, van Rome toestemming tot het oprichten van de Aartsbroederschap van het Kostbaar Bloed. Degenen die zich hierbij hebben aangesloten danken, mét ons, voor de verlossing door zijn Kostbaar Bloed, bidden mee voor de noden van de wereld en zetten zich dagelijks in voor de medemens.

In de loop der jaren heeft de Congregatie zich vooral toegelegd op de bejaardenzorg en onderwijs. Vanuit Koningsbosch zijn er kloosters gesticht in Goirle, Vinkenveen, Abcoude, en Hengelo (o).
In Duitsland waren meerdere stichtingen, onder andere in Waldfeucht, Hennef, Broichweiden, Freiburg en Rippoldsau.Zs Margaretha
In Indonesië (Java) is in 1933 een (thans zeer bloeiende) provincie gesticht.
In 1957 vertrokken de eerste zusters naar Burundi in Centraal Afrika waar ze, met later volgende medezusters, hun beste krachten inzetten in de zorg voor gehandicapte kinderen, de opvang van weeskinderen, in onderwijs en het geven van catechese. Dit werd is vanaf 1996 overgenomen door een inlandse Congregatie. De twee zusters die momenteel de Gemma ‘runnen’, zijn beiden, meer dan 20 jaar, in Burundi werkzaam geweest.

Zs Annunciata